بسکه سودای توام سرتا به پا زنجیر پاست

موی سر چون دود شمعم جمع با زنجیر پاست

اشکم و بر انتظار جلوه ای پیچیده ام

یاد آن گل شبنم شوق مرا زنجیرپاست

همتی ای ناله تا دام تعلق بگسلیم

یعنی از خود می رویم و رهنما زنجیر پاست

عالم تسخیر الفت هم تماشاکردنی ست

جلوه اش را حلقه های چشم ما زنجیر پاست

ما سبکروحان اسیر سادگیهای دلیم

عکس را درآینه موج صفا زنجیرپاست

کو خروشی تا پر افشانیم و از خود بگذریم

چون سپند اینجا همین ضبط صدا زنجیرپاست

از شکست دل چه می پرسی که مجنون مرا

نقش پا هم ناله فرسود است تا زنجیرپاست

با همه آزادی از جیب تعلق رسته ایم

سرو را سررشتهٔ نشوو نما زنجیرپاست

تا نفس باقی است باید با علایق ساختن

خضررا هم الفت آب بقا زنجیرپاست

بیشتر در طبع پیران آشیان دارد امل

حرص سوداپیشه را قد دوتا زنجیر پاست

آنقدر وسعت مچین کز خویش نتوانی گذشت

ای هوس پیرایه دامان رسا زنجیر پاست

غافل از قید هوس دارد به جا افسردنت

اندکی برخیزتا بینی چها زنجیرپاست

آشیان ساز تماشاخانهٔ بیرنگی ام

شبنم ما را همان طبع هوا زنجیرپاست

اینقدر بی اختیار از اختیار افتاده ایم

دست ما بر دست ماسنگ است و پا زنجیر پاست

بیدل ازکیفیت ذوق گرفتاری مپرس

من سری دزدیده ام در هرکجا زنجیر پاست